Бацькоўскі дом

Верхавіны елак нерухома  

Засынаюць у вячэрні час.  

Я іду, чакаюць мяне дома  

І ў акне агеньчык не пагас.  

Адчыняю дзверы, і з трывогай  

Апынуся бы ў дзяцінстве зноў.  

Бачу свайго тату ля парога,  

Не шкадую маці добрых слоў.  

Усё да болю пахне тым мінулым,  

Што ўжо ніколі не вярнуць...  

Пройдзе час, і вечарам панурым  

Сцежкі зноў у далеч правядуць.  

Пранясуць мяне на часе хвалях  

Да будынкаў велічна-пустых.  

На жыцця шырокіх магістралях  

Не сустрэну родных, дарагіх.  

Верхавіны елак нерухома  

Засынаюць у вячэрні час.  

Цеплыня, што ахінае дома,  

Усё жыццё суправаджае нас.