АДКУЛЬ ПАЙШЛI БЕЛАРУСЫ. ОТКУДА ПОШЛИ БЕЛАРУСЫ.

Калісьці ўсе Людзі жылі разам. Ва ўсіх былі аднолькавага колеру валасы, вочы, скура. Але гэта іх не турбавала. Яны былі заўсёды вясёлыя (акрамя часу смутку), працавітыя і добрыя. I калі ў адной сям’і нарадзілася дзяўчынка, непадобная на іх, Людзі толькі ўзрадаваліся. Усе прыходзілі палюбавацца на яе. У дзяўчынкі былі каштанавыя валасы, карыя вочы і чорныя броўкі. Але гэта заўважалася потым. Спачатку ўсе бачылі яе дзівоснага белага колеру скуру. Таму людзі пачалі зваць яе Белая Прыгажуня.  

А ў другой сям’і нарадзіўся хлопчык. Нічым ён не адрозніваўся ад Людзей. Хіба ж толькі валасы ў буйных кольцах былі залацейшыя за жыта. I за гэта Людзі пачалі зваць хлопца Русым.  

Белая Прагажуня вучылася ў бацькоў розным майстэрствам і вельмі любіла спяваць.  

Русы хутка навучыўся ўсяму на свеце, бо меў працавітыя рукі. А яшчэ юнак пісаў вершы. Самы прыгожы твор ён прысвяціў Белай Прыгажыні, калі паклікаў яе ў жонкі.  

Каб не залежыць ні ад кога, маладыя пайшлі ў свет. Хутка яны знайшлі  

тэра інкогніта, на якой ніхто не жыў. Пабудавалі на гэтай зямлi дом, нарадзілі дзяцей. Але ніколі Людзей яны не цураліся, і ў хаце заўсёды былі госці. Прыходзілі паслухаць вершы Русага, паспяваць разам з Белай Прыгажуняй, а хто і паглядзець на іхняе майстэрства.  

Спачатку Людзі казалі: «Пойдзем да Белай Прыгажуні і Русага, майстэрству павучымся, душой адпачнем». А потым пачалі казаць: «Пойдзем да БелаРусаў».  

Вось гэдак з’явіліся беларусы, а зямлю, якую яны апанавалі, пачалі называць: БеларусIя – Белая Русь – БЕЛАРУСЬ.  

ОТКУДА ПОШЛИ БЕЛОРУСЫ  

(авторский перевод)  

Когда-то все Люди жили вместе. У всех были одинакового цвета волосы, глаза, кожа. Но это их не беспокоило. Они были всегда веселые (кроме времени скорби), трудолюбивые и добрые. Когда в одной семье родилась девочка, непохожая на них, Люди только обрадовались. Все приходили полюбоваться на нее. У девочки были каштановые волосы, карие глаза и черные бровки. Но это было замечалось потом. Сначала все видели ее изумительного белого цвета кожу – поэтому люди начали называть ее Белая Красавица.  

А во второй семье родился мальчик. Ничем он не отличался от Людей. Разве же только волосы в крупных кольцах были золотее ржи – и за это Люди начали называть парня Русым.  

Белая Красавица училась у родителей различным мастерствам и очень любила петь.  

Русый быстро научился всему на свете, ибо имел трудолюбивые руки. А еще юноша писал стихи. Самое красивое он посвятил Белой Красавице, когда позвал ее в жены.  

Чтобы не зависит ни от кого, молодые пошли в мир. Быстро они нашли терра инкогнита, на которой никто не жил. Построили на этой земле дом, родили детей. Однако никогда Людей они не чурались, и в доме всегда были гости. Приходили послушать стихи Русого, попеть вместе с Белой Красавицей, а кто и просто посмотреть на их мастерство.  

Сначала Люди говорили: «Пойдем к Белой Красавице и Русому, мастерству поучимся, душой отдохнем». А потом начали говорить: «Пойдем к БелоРусам».  

Вот так появились белорусы, а землю, которую они заселили, начали называть: Белоруссия – Белая Русь – БЕЛАРУСЬ.  

1994 год.  

Янка КУПАЛА. А ХТО ТАМ IДЗЕ?  

«А хто там ідзе? » – поворотный пункт в становления белорусской литературы, ГИМН ее народа, поднимавшегося на борьбу.  

Луи Арагон.  

Стихотворение переведено на 82 иностранных языка.  

А хто там ідзе, а хто там ідзе  

У агромністай такой грамадзе?  

– Беларусы.  

А што яны нясуць на худых плячах,  

На руках ў крыві, на нагах у лапцях?  

– Сваю крыўду.  

А куды ж нясуць гэту крыўду ўсю,  

А куды ж нясуць на паказ сваю?  

– На свет цэлы.  

А хто гэта іх, не адзін мільён,  

Крыўду несць наўчыў, разбудзіў іх сон?  

– Бяда, гора.  

А чаго ж, чаго захацелась ім,  

Пагарджаным век, ім, сляпым, глухім?  

– Людзьмі звацца.  

Іван Дамінікавіч Луцэвіч (Иван Доминикович Луцевич). Зборнік (Сборник) "Жалейка" (Свирель"), 1908 год.